Achtergrond: Eastern Creek - Australië

Gepubliceerd op 01 november 2005 door Niels Hendrix

Na Europa is nu Australië aan de beurt om kennis te maken met het fenomeen A1GP. De nieuwe serie heeft in Europa een aardige reeks wedstrijden neergelegd. Zo konden de kijkers bij de race op Brands Hatch kennis maken met Khalil Beschir, de Libanese deelnemer die de wereld eens van een andere kant bekeek. Lausitz leerde ons misschien dat de A1GP niet echt tot zijn recht komt op een enorm complex, ook de zuinige aandacht van Duitse kant deed de serie toch echt tekort. Dat Jos twee weken later uitgerekend zijn Duitse concurrent van de baan af knikkert is natuurlijk toeval, maar het tekent wel het jeugdig enthousiasme dat bij Jos weer de kop op heeft gestoken. Het doet goed om Jos weer als een jonge hond bezig te zien, en het helpt ook dat men beseft dat er weer voor een podium gestreden kan worden. Na de crash van Jos in Estoril is de wagen van het Nederlands team naar de Lola fabriek gestuurd voor een grondige restauratie. Een week voor aanvang van de race is de oranje bolide op het vliegtuig richting Australië gezet om zodoende ruimschoots op tijd weer terug op het oranje nest te zijn. Een pluim voor de organisatie is hier wel op zijn plaats.

Eastern Creek

Volgende afspraak op de kalender is dus Eastern Creek. Jan Lammers is niet onbekend met het circuit, hij heeft er al eens gereden in een sportscar race. Volgens Lammers is het een circuit waar het moeilijk inhalen is, men zal de powerboost slim moeten gebruiken. Omdat weinig rijders bekend zijn met het circuit belooft het wederom een spektakel te worden. Gedurende het raceweekend is er sowieso voldoende te doen op en rond het circuit. De organisatie heeft voor een uitpuilend programma gezorgd met oa. de Australische Formule 3, Formule Ford en Historic Racing Cars. En als de voortekenen niet bedriegen dan rijdt men voor een uitverkocht huis.

relaxed tijdens de Tasman Series

Met zijn keuze voor Eastern Creek International Raceway verdenk ik de sjeik er een beetje van dat hij wederom een kleine hommage brengt aan een stukje verleden dat door veel raceliefhebbers gekoesterd wordt. Als de oprichter zijn klassiekers kent dan zal hij ongetwijfeld aan de Tasman Series gedacht hebben toen hij zijn oog op Eastern Creek liet vallen. Het is een circuit dat in het rijtje Levin, Pukekohe, Wigram, Teratonga, Sandown, Warwick Farm, Lakeside en Longford niet zou misstaan. Prachtige namen voor circuits met karakter. Veelal "bumpy" circuits, een rondje duurde nooit veel langer dan een minuut en echt breed werd het nooit.

'Bumpy' en smalle circuits

En toch kwamen de Formule 1 sterren veertig jaar geleden graag naar down under. Na een lang en slopend seizoen, waar men vaak iedere week in een ander land een of twee races reed, was het een mooie gelegenheid om de batterijen weer op te laden. Na de kerstdagen vloog men naar Nieuw Zeeland waar de eerste vier races van de Tasman Series op de kalender stonden.

Het verleden herleeft

In 1963 besloot men de kleine wedstrijdjes die rond de onofficiële GP's van Nieuw Zeeland en Australië werden gehouden te bundelen tot de Tasman series. Er werd voor gekozen om met een maximum motorinhoud van 2.5 liter te rijden. Dit gaf de lokale rijders de kans om zich serieus te meten met de F1 sterren. De serie werd een groot succes. Het publiek kwam in grote getale opdagen en kreeg een uitgebreid programma voorgeschoteld. Men was in staat om gedurende het weekend de pits te bezichtigen en zelfs de rijders waren aanspreekbaar. Iets wat bij de A1GP tegenwoordig ook weer mogelijk is. De sfeer in de pits was heel ontspannen, de rijders hadden het naar hun zin en straalden dat ook uit. De teams onderling gingen ook heel vriendschappelijk met elkaar om, zo kon het gebeuren dat je Ferrari monteurs samen met wat lokale monteurs aan een vreemde auto zag sleutelen. Ook is het al eens voorgekomen dat het team van Lotus een motor van BRM kon lenen omdat zij geen reservemotor meer hadden. Tussen de races door vierden de rijders vakantie. Men kon ze op het strand bewonderen of achter de waterski, tijdens een partijtje cricket of golf. Stirling Moss, die zijn carrière beëindigde in 1961, was regelmatig tijdens de Tasman Series te bewonderen. Dan eens hanteerde hij het zwart-wit geblokt en dan weer gaf hij les op de waterski aan Jim Clark. Maar op zondag werd er hard maar fair voor de overwinning gestreden, De Tasman Cup was toch een trofee die men graag mee naar huis nam. Na 1969 was het voorbij met de Tasman Series, un momento dado werd er gekozen voor een andere opzet met als gevolg dat de Formule 1 rijders het lieten afweten. In naam bestond de Tasman Series nog wel, maar grote namen als Brabham, McLaren, Amon, Stewart en Hill stonden niet meer op het affiche.

Jos in Nieuw Zeeland

In 1993 neemt Verstappen deel aan de Formule Atlantic in Nieuw Zeeland. Met een beetje goede wil kun je deze serie een verre echo noemen van de eens zo vermaarde Tasman Series. Wat opvalt is het plezier dat Jos aan zijn uitstapje beleeft. Met een verouderde auto kan hij volop aan de bak en weet drie maal te winnen en zesmaal op het podium te finishen. Jos was zo enthousiast dat hij ter plekke al plannen maakte om het volgend jaar weer terug te keren. Helaas had de Formule 1 andere plannen met de Limburger.

Sjef