Achtergrond: Mexico - Monterrey

Gepubliceerd op 21 februari 2006 door Niels Hendrix

Ik ben geboren en getogen in de Oostelijke Mijnstreek. Een streek die bijna een eeuw lang gedomineerd werd door de mijnen. De koel met zijn koempels was het hart van Limburg. Het verenigingsleven bloeide, de middenstand glorieerde, de kroegen zaten altijd vol. Tot zo'n dertig jaar geleden de laatste koempel het licht uit moest doen, de mijnen werden gesloten. Het Limburgs landschap werd nu bepaald door de aanblik van de verlaten mijnen. Maar niet voor lang, als een razende vrouw die door haar echtgenoot bedrogen was, werd alles wat aan de mijnen herinnerde gesloopt. In een ijltempo ging alles tegen de grond en de enorme mijncomplexen werden vervangen door woningbouw. Het aanzien van de steden veranderde want wij moesten mee in de vaart der volkeren en alles werd modern. De Oostelijke Mijnstreek gaat nu gebukt onder de hoge criminaliteit en al meer dan dertig jaar hebben wij hier de hoogste werkloosheid. Met de sluiting van de mijnen werd het hart uit Limburg gerukt, met het wegvagen van het verleden verloren wij ook onze ziel.

Het was Diego de Montayor die in september 1596 het verdrag ondertekende dat van Ciudad Metropolitana de Nuestra Señora de Monterrey een officiële Spaanse nederzetting maakte. Door de eeuwen heen zal de stad zich ontwikkelen van een handelscentrum tot een belangrijke industriestad. In 1900 opent de eerste staalfabriek van Latijns Amerika haar poorten in Monterrey. Naast staalindustrie zullen ook de cement- en glasindustrie belangrijke pijlers worden voor de regio. Monterrey profiteert optimaal van de industriële revolutie, de stad groeit van 80.000 inwoners naar meer dan een miljoen. De regio wordt het economische hart van Mexico.
In 1986 gaat de staalfabriek failliet, Compañía Fundidora de Fierro y Acero de Monterrey moet haar poorten sluiten. Het complex ligt in het centrum van de stad en er wordt niet besloten om alles met de grond gelijk te maken. Het 114 hectare groot complex wordt omgetoverd tot een uniek park. Er wordt 52 hectare gras gelegd, 13.900 bomen worden de grond in gejast en er komt een meer van 2.5 hectare groot. De staalfabriek wordt als het ware uiteen getrokken en vormt het décor van het park. Maar het park herbergt ook een aantal hotels, musea, een congrescentrum, een themapark en is jaarlijks het centrum van de alternatieve cinematografie. Maar bovenal is het park een ontmoetingsplaats voor de inwoners van Monterrey. Scholen gaan er op excursie, gezinnen gaan er picknicken. En overal is de staalfabriek tastbaar aanwezig.

Het circuit van Monterrey is schitterend verwerkt in dit park. Ontworpen door mensen die olie door hun aderen hebben stromen. Mannen als Pat Patrick, eigenaar van Patrick Racing en mede-oprichter van de CART series, Jerry Forsythe van Forsythe Racing en Ron Dickson, ontwerper van meerdere circuits, hebben hier een circuit neergelegd dat uit kan groeien tot een klassieker op de A1 kalender. Het is een mooie brede baan met voldoende punten waar ingehaald kan worden. Het circuit kent veel afwisseling, zowel in hoogte als in snelheid. Er wordt tegen de klok in gereden op deze 3.4 km lange baan. En dit alles kan gade geslagen worden door zo'n 340.000 toeschouwers. In 2005 trok de Champcar series in drie dagen 1 miljoen bezoekers.
De Champcar komt hier al sinds de opening van het circuit in 2001. En alle vijf de races hebben grote winnaars gebracht. Bruno Junqueira, Sebastien Bourdais en Cristiano Da Matta stonden hier al op de hoogste trede. Het baanrecord staat met 1:13.627 op naam van Sebastien Bourdais.

Mexico heeft vier rijders aan de Formule 1 mogen leveren, de laatste was in 1977 toen Hector Rebaque zijn debuut maakte. Daarvoor was het Moises Solana die de Mexicaanse eer hoog mocht houden. Maar het meest tot de verbeelding spreken nog immer de broertjes Rodriguez. Pedro en Ricardo Rodriguez maakten hun Europees debuut in 1960 op LeMans. Achter het stuur van een Ferrari Testa Rossa joegen zij het complete veld schrik aan. Als de wagen heel was gebleven hadden ze gewonnen. Pedro was 20 jaar en Ricardo 18.
Ricardo was misschien wel de meest getalenteerde van de twee broertjes. Al op 19 jarige leeftijd maakt hij zijn debuut in de Formule 1. Wederom achter het stuur van een Ferrari verrast hij vriend en vijand met een tweede plaats bij de kwalificatie voor de GP van Italië. Ricardo was een onstuimige wat roekeloze rijder. Zijn jeugdige overmoed zou hem duur komen te staan bij de Mexicaanse GP in 1962. In een alles of niets poging om de tijd van John Surtees te verbeteren verongelukt Ricardo voor de ogen van zijn fans.
Ondanks de dood van zijn jongere broer debuteert Pedro bijna een jaar later op Watkins Glen. Zijn carrière verloopt minder stormachtig dan zijn debuut, hij ontwikkelt zich geleidelijk tot een goede allround coureur.
In zijn loopbaan behaalt hij twee overwinningen, een op Spa en de ander in Kyalami. Verder haalt hij nog enkele podiums waaronder twee maal Zandvoort. In de zomer van 1971 slaat ook het noodlot voor Pedro toe, bij een onbenullige race in Duitsland komt hij om het leven.

Na de Champcars krijgt Monterrey met de A1GP een tweede grote serie binnen haar poorten. Monterrey kan zich gaan opmaken voor het volgend feest.
Langzaam trekt de miljoenenstad die zo prachtig tussen de bergen gelegen is uit haar schulp. In 1986 was ze al gastheer voor de World Cup Football, nu twintig jaar later is Monterrey gastheer voor de World Cup of Motorsport.

Sjef