Column: Weekend om nooit te vergeten
Gepubliceerd op 28 juni 2010 door Niels Hendrix
Het lijkt zo'n gemakkelijke vraag: "Schrijf even wat leuks over Jos Verstappen." Nou is iets leuks over Jos schrijven niet zozeer het probleem, maar wel de keuze uit de talrijke verhalen. Ik heb namelijk zoveel leuks meegemaakt met Jos.
Dus gaan we heel ver terug in de tijd, naar oktober 1992. De tijd dat Jos nog in de Formule Opel Lotus reed voor Frits van Amersfoort. Aan het einde van het raceseizoen was er in Portugal op Estoril de zogenaamde Nations Cup. Zeg maar de voorloper van A1GP. Twee rijders van een land moesten zoveel mogelijk punten halen om de felbegeerde titel te winnen. Auto's in het oranje en racen maar.
Ik was door Dan Partell, de organisator, gebombardeerd tot teamcaptain. Niet dat ik veel hoefde te doen, want Jos en Martijn Koene waren gewoon in theorie de snelste van het stel. Jos was nog nooit op Estoril geweest en op donderdag liepen we een rondje. "Oppassen hier", riepen we met zijn allen in koor. Het was een snelle rechtse waar de vangrail toch erg dicht bij de baan stond.
Tja... Jos reed dus in de eerste ronde daar zijn auto plat. Ach ja, het was maar testen. Een jaar later reed Jos op dezelfde plek overigens de F1 auto van Arrows in de vangrail, maar dat terzijde.
Martijn Koene en Jos Verstappen voor Nederland in de Opel Lotus Nations Cup
Ik weet niet eens meer waar Martijn en Jos zich kwalificeerden. Maar wel dat Martijn de eerste heat won en Jos, die op een podiumplek reed, een aanrijding had met Manuel Gao, een Portugese held. Jos werd nog wel vijfde met een kapotte auto. Toen we op de grid stonden voor race twee regende het lege Cola blikjes. Alles wat vloog werd naar ons toegegooid. Wij, de vijand die de thuisrijder de baan af had gereden.
De tweede race reden Jos en Martijn sterk en Nederland won de Opel Lotus Nations Cup. Nooit heb ik zoveel boegeroep gehoord tijdens een autorace, maar het kon ons allemaal niks schelen. Wij hadden gewonnen. Nou ja, ik had niet veel, zo niet niks gedaan, maar was wel trots op de jongens.
's Avonds namen de Nederlanders en Engelsen - Martijn Koene reed voor David Sears Racing - het plein in Cascais over. Één groot feest! Zeg maar Oranje toestanden in Portugal. Maar dan zonder gezeur over Bavaria rokjes en met heel veel lol, lachen, drank en erg weinig slaap.
Eigenlijk is het jammer dat de Nations Cup er niet meer is want het was een uniek evenement.
Slapen? Dat deden we de dag erna op de vlucht naar huis. Heel vast. Op Schiphol was er geen ontvangst voor de winnaars. Dat had mede te maken met het feit dat in hetzelfde weekend de Bijlmerramp zich voltrok. Zo zijn er twee redenen om dat weekend dus nooit te vergeten.
Allard Kalff
