Column: Overtaking was an art?
Gepubliceerd op 08 december 2010 door Niels Hendrix
Het fantastische autosportjaar 2010 worstelt zich richting einde en de vaderlandse inbreng is inmiddels vergelijkbaar met de bijdrage van Zambia aan het schaatsen. Jos boeide ons een kleine 15 jaar met zijn heldhaftige achterhoede gevechten en besloot een carrière, die veel deed denken aan een violist in een toporkest, die de concurrentie met z'n Stradivarius bespelende collega's aanging middels het raggen op een schoenendoos bespannen met visdraad. Met wat incidenteel briljant strijkwerk kwam er af en toe nog een mooie noot uit, maar die uitzondering bevestigde slechts de regel van kansloos keihard rammen op inferieure instrumenten. Het hele orkest raakte er steeds meer van overtuigd dat al die wanklanken ontstonden door een combinatie van slecht materiaal en een dito techniek, en geen van de leden peinsde er ooit nog over z'n Stradivarius aan deze lompe knuistjes uit te lenen...
De violen werden steeds slechter en de reputatie van de violist hield gelijke tred...
En nu? Nu gaan de Nederlanders komend jaar hun post-Jos imago van best betalende stoeltjes scoorders weer eer aan doen. Twee net-niet talenten rammelen met hun geldbuidels aan de poorten van de F1 en één Chinederlander gaat de rudimentaire resten van de Indycar financieren met zijn sponsorcentjes. Miljoenen brachten Albers en Doornbos naar de armlastigen onder de teambazen en slechts hoon werd hun deel. Kennelijk geen enkele reden voor hun potentiële opvolgers om het anders te doen, want het loven en bieden neemt tot eind februari 2011 wederom schrikbarende vormen aan. En inmiddels is de crisis in de F1 zover uitgedijd, dat zelfs een ex-topteam als Williams Zuid Amerikaanse oliedollars prefereert boven een hoog getalenteerde optie. Way to go, Sir Frank!
Nieuwe ronde, nieuwe kansen en succes, totdat de centen weer belangrijker werden dan de rechterpoot
En Jos? Hij keek het aan, grijnsde wat, en sleutelde rustig verder aan de carrière van Max. Een carrière die op voorhand al meer kans lijkt te hebben op het allerhoogste dan die van paps zelf, om de simpele reden dat de inmiddels door de wol geverfde paps precies weet hoe de hazen in de autosport lopen. Jos is één van de weinige pappies die echt weet hoe het moet, een paar centjes hebben om die weg ook te bekostigen en daarnaast de tijd erin willen investeren die zo nodig is om de pootjes van de "wereldtalenten" aan de grond te houden. Geen hang naar glamour en aandacht, geen truttigheid of overdreven imagebuilding, maar simpelweg keihard werken en investeren om dat ene doel te bereiken. Wie heeft er een eigenzinnigere en betere springplank in ons landje? Is er ooit iemand beter geworden van joppietoppie, powernappies, maximum attack of eigen pik verlengende bijnamen? Ik ken ze niet.
De werkelijke tekst van wat ooit een onderschrift wedstrijd was: "Opschieten pa, want binnenkort heb je geen tijd meer en ben ik aan de beurt om het stuurtje vast te houden!"
Dus Max gaat Vettel vernederen zoals Vettel dat bij Schumacher doet? Nee, er zijn nogal wat dingen die mis kunnen gaan. Een plotselinge hamburgerverslaving of een groeischeut richting twee meter maken de Porsche Cup het hoogst haalbare bijvoorbeeld. (Sorry Patrick, maar ook jij hebt uiteindelijk toch ooit een paar rondjes in een F1 bolide gereden.) Ook meer belangstelling voor de meiskes dan voor het mechaniek kunnen tot een net-niet à la Alesi carrière voeren of simpelweg het Jan Magnussen-effect; goddelijk aan het stuur, totdat de laatste stap gezet moet worden (jongeren mogen hier ook de naam van Trulli, Fisico of wat mij betreft Esteban Tuero en de huidige generatie vaderlandse bijna-F1 coureurs invullen). Ook Hamilton was tot die categorie toegetreden als hij niet vroeg in zijn loopbaan wél op de juiste plek op het juiste moment terecht was gekomen. Het beste komt altijd boven, maar het allerbeste heeft ook geluk nodig. En heel, heel soms kun je dat afdwingen.
Op tijd stoppen is ook een kwaliteit. Sommigen gaan een jaar of meer te lang door, anderen slechts één race...
En wij, wij volgzame autosport fans? Wij petjeskopend klapvee dat voor sinterklaasavond een modelauto van een vent van onze eigen leeftijd wil hebben? Wij hebben toch gewoon het meeste recht op medelijden? Het is toch triest dat wij niet meer naar een fanclubdag kunnen en de wegen kunnen verstoppen met onze oude hokken met Jos-stickers erop? Hoe moet het met ons verder? Is er nog hoop? Blijven wij het gezinsleven chicaneren door 's nachts luidkeels te gaan zitten vloeken als aan de andere van de wereld de coureur van onze voorkeur toch van de kletsnatte baan glijdt, terwijl WIJ (en alleen WIJ) weten dat hij had moeten winnen? Gaan we wél met hond, vrouw en kids in het bos wandelen op die ooit heilige zondagmiddag? Gaan we naar meubelboulevard Eierscheet om (kinder)meubeltjes te kopen van de centen die we ooit uitgaven aan juich- en feestpartijen rond Eau Rouge? Stiekem, heel stiekem, mis ik het toch wel weer een beetje... en dus gaan we over een paar jaar maar met onze eigen tweede generatie op de bank en in de Ardenner modder zitten...
Go Max, go, overtaking is an art!
Bartus (die liever vooruit kijkt dan zwijmelt in heimwee en vaststelt dat z'n eigen zoon Max al beter voetbalt dan hij zelf ooit deed)
