Column: Alles of niets
Gepubliceerd op 01 december 2011 door Niels Hendrix
Op het moment dat ik dit schrijf, is niet duidelijk of Jos Verstappen komend jaar zal autoracen. Vast staat alleen dat hij sinds zijn laatste Grand Prix, nu acht jaar geleden, louter incidenteel in actie is gekomen. Is dat jammer? Ik vind van wel.
Het handjevol races dat Jos na 2003 reed, in de A1GP, op Le Mans en in de LMS, maakt terugkijkend vooral duidelijk hoe zonde het eigenlijk is dat het in zijn loopbaan vrijwel altijd om alles (de Formule 1) of niets heeft gedraaid en Jos dus al op vrij jonge leeftijd vaak zomaar geruime tijd dat 'niets' verkoos, wachtend op een nieuwe kans in de Formule 1, en zich inmiddels vrijwel uitsluitend, en met veel passie en plezier, bezighoudt met de kartraces van zijn veelbelovende zoon Max.
Jos kan Max een duwtje in de goede richting geven, maar junior zal zelf zijn weg moeten vervolgen
We kunnen daarom weliswaar slechts gissen naar hoe Jos het er op een oval vanaf zou hebben gebracht, maar ergens in hem school, in mijn ogen in ieder geval, de ideale IndyCar-coureur. Nogmaals: racen op een oval is een vak apart, maar Jos die zo'n betrekkelijk robuuste Lola of Dallara over het beton van Detroit, Long Beach of Toronto had moeten smijten - hij leek ervoor gemaakt. Zoals hij ook bewees tijdens die ene test op Sebring, één van die vele momenten waarop alles toch nog goed leek te gaan komen...
Waarom het Amerikaanse avontuur uiteindelijk tóch niet doorging, dat is nu niet meer belangrijk. En mijmeren over 'wat had kunnen zijn', dat gaat natuurlijk niet zonder ook stil te staan bij het lot dat mannen als Alex Zanardi en Dan Wheldon trof. Dus wie weet wat Jos allemaal bespaard is gebleven. Maar het blijft knagen dat de herinnering aan zijn even komeetachtig begonnen als grillig verlopen carrière, nu voorgoed verbonden zal zijn aan de Formule 1, aan die ene kans bij Benetton die, zo bleek onder de streep, te vroeg kwam, waardoor hij als één van die vele beloften van weleer moest onderduiken in de middenmoot.
In 2005 testte Jos op Sebring met de HVM ChampCar
Nog even en Jos zal wederom een paar cruciale keuzes moeten maken. Met Max. Wordt het dan weer alles of niets? Jos kennende zal hij hoe dan ook vooral zijn eigen zin doen, zijn eigen gang gaan. En terecht. Zo was hij, zo is hij, zo bereikte hij de Formule 1. Waarom hem vervolgens nooit echt een 'tweede raceleven' was gegund, weet alleen hijzelf het best. Was het pech of politiek, toeval of eigen keuze? Of misschien een beetje van alles wat? Feit is dat Jos meer kon, meer had gekund, dan derde worden met een Benetton of, vooral als het regende, stunten met een Simtek of vergelijkbare rommel.
Le Mans winnen? Kampioen in CART of DTM? Wie weet. De tijd kan het ons nu misschien niet meer leren. Die tijd lijkt voorbij. Is dat jammer? Ik vind van wel.
Mark Koense
