Column: Een bijzonder mens
Gepubliceerd op 01 april 2012 door Niels Hendrix
Ik doe op jaarbasis nogal wat lezingen voor Canon. Nu kan ik iedereen leren hoe een camera en lens te gebruiken, maar ik kan niemand leren de foto te "zien". Creativiteit kun je volgens mij niet aanleren. Hoe goed je camera ook is, als je niet ziet wat je standpunt moet zijn en waar de scherpte te leggen, zul je je nooit kunnen onderscheiden van de massa als fotograaf.
In het geval van Jos Verstappen is dat eigenlijk hetzelfde. Het talent om direct hard te gaan met welke auto dan ook is een gave. Ik kan lyrisch vertellen over Jos' carrière, maar eigenlijk is het jammer dat hij zo weinig uit zijn talent gehaald heeft. In de Formule 1 liep het niet allemaal zoals ideaal was geweest, maar dat hij daarna niet iets anders is gaan doen als coureur is eeuwig zonde. Zoals hij de Porsche RS Spyder de sporen gaf, was uniek en ik genoot ook van die paar rondjes met die oude Tyrrell op Zandvoort. Zien dat iemand hard rijdt is mooi. Mooier was de blik in zijn ogen en het verlangen naar een raceauto. Uiteraard weet ik ook wel dat hij nog wat gedaan heeft in de A1GP, maar aangezien ik die klasse nooit serieus heb genomen, vind ik dat ook niet het vermelden waard.
Jos gaf Max echter prioriteit. Max ging karten en Jos wilde hem zo goed mogelijk begeleiden. Tot nu toe werpt dat zijn vruchten af. Max is een bijzonder mens. Hij heeft heel veel van zijn vader, maar gelukkig ook heel veel van zijn moeder. Mams stuurde ooit heel verdienstelijk een kart in de rondte. Ze reed tegen coureurs als Trulli en Fisichella en versloeg die mannetjes. Helaas ging Sophie niet verder, want ze trouwde Jos en kreeg kinderen. Je moet prioriteiten stellen. De combinatie van papa en mama is ideaal. Max is snel, instinctief racend, maar communicatief ook veel beter dan zijn vader. Praat makkelijk en weet ook waar hij over praat. Niet bijdehand maar ingetogen, eerlijk en duidelijk.
Max in actie tijdens de Winter Cup op Lonato
Stiekem hoop ik dat Victoria ook de helm weer eens opzet en in een kart kruipt. Iets zegt me dat zij ook een bijzonder talent moet hebben. Weg met die Barbie en make-up, maar hard trainen en die kart de sporen geven. Ik wil wel weten waar het voor haar eindigt.
Terugkomend op Max. Ik was bij de Wintercup in Lonato. Even het archief bijwerken met Max en de andere talentjes. Het blijven bijzondere wezens die Verstappens. Jos was relaxter dan ooit. Hij hoefde niet te sleutelen, had alle tijd en was de rust zelve. Zo'n verplichte vakantie van een week of twee lijkt ergens goed voor. Ook Max was de rust zelve. Bijzonder als je bedenkt dat er toch wel wat druk op zijn schouders rust. Een man of vijf werkt hard om zijn kart in topconditie te krijgen. Dan is het aan jou om in de voor hem nieuwe klasse, KF2, ook het maximale uit die kart te halen. Als je dan ziet hoe ontspannen hij is voor de start van een heat, hoe hij tijdens het karten uit zijn ogen kijkt en als ware het normaal keer op keer de snelste is, dat noem ik bijzonder. Toen ik veertien was, deed ik ook bijzondere dingen, maar een fotootje afdrukken in de anonimiteit van de donkere kamer is heel anders dan volop in de spotlights doen wat velen van jou verwachten.
Max gaat na een tik door het stof
Hij werd één keer van de baan getikt. Begint ogenschijnlijk rustig als allerlaatste en werkt zich gestaag naar voren. Na afloop geen emoties, maar gewoon vooruit kijken naar de mogelijkheden in de prefinale en finale. Duidelijk een gave van mama, want papa zou minder kalm gereageerd hebben.
Ook was het mooi om te zien hoe opa Frans genoot. Hij vierde kart successen met Jos, maar kleinzoon Max maakte ook weer emoties bij hem los. Trots en vol respect sprak opa over Max.
De af te leggen weg voor Max is nog lang. Velen herkennen zijn talent, maar hoe dat zich blijft ontwikkelen weet niemand. Wie weet krijgt hij straks wel andere interesses of kan hij het harde werken om de top te bereiken niet meer volhouden. Nu al roepen dat hij de Formule 1 gaat halen is zinloos en laat zien dat je er niet veel van begrijpt. Dat hij nu als 14-jarig ventje bijzondere dingen doet, is echter een ding dat zeker is.
Max rijdt keer op keer weg van de rest
Zo'n Italiaans weekend Verstappen is bijzonder. Vader Jos die tijdens races meer spanning vertoont dan toen hij zelf op een F1-grid stond en tussendoor meer ouwehoert dan hij in zijn hele carrière deed. Moeder Sophie, die in alles laat zien dat ze de grootste fan van Max is en ondertussen dochter Victoria alle aandacht geeft die zij verdient. Diezelfde Victoria zou het prima doen als Max' personal assistant. Beetje pr, beetje twitteren, Facebook bijhouden en alle zaken rond haar grote broer in goede banen leiden. Opa, die probeert rustig over te komen, terwijl zijn ogen trots met een grote T uitstralen.
En Max... Max ging aan het einde van het weekend de grootste beker ophalen. Nieuwe klasse, nieuw team, het maakt niet uit. Gewoon de snelste en slimste zijn. En ik... Ik deed mijn werk, maar geef direct toe dat ik een groot fan ben. Misschien is dat niet professioneel, maar ik ken hem van het moment dat hij een paar dagen oud was en dat schept een band.
Max heeft toekomst, waar die uiteindelijk ook ligt. Victoria hoop ik stiekem ook. Of ik die toekomst zelf professioneel vast ga leggen, vraag ik me wel eens af. Wat mij betreft kan het niet snel genoeg gaan. Gelukkig ziet vader Jos in dat de te bewandelen weg niet overhaast moet worden afgelegd. Hij weet als geen ander dat een tussensprint niet altijd het gewenste resultaat oplevert. Hij heeft duidelijk geleerd van het verleden. Laten we hopen dat hij inderdaad geleerd heeft van het verleden...
Frits van Eldik
