Bartus G. haalt het uit zijn tenen
Gepubliceerd op 11 oktober 2004 door Bianca Zoon
Het is niet gemakkelijk om in een ‘Jos-loos’ F1-seizoen tweewekelijks een gekruid epistel over de het wel en wee van de Formule 1-anno-nu uit je keyboard te persen. Slechts eens in de zoveel tijd namelijk bieden de acteurs uit Bernie Ecclestone’s toneelgezelschap de gemiddelde F1-columnist voldoende inspiratie om ‘the day after’ in geuren en kleuren te verhalen over de strijd die zij op het asfalt met elkaar streden. Helaas was de race op Suzuka niet één van die uitzonderingen, zoveel mag geconstateerd worden.
Dan maar weer terugvallen op de bijzaken, zo moet Bartus gedacht hebben, nadat hij de slaap uit zijn ogen gewreven had. Ruiterlijk geeft hij toe dat hij zijn inspiratie gisteren van verre heeft moeten halen. Dat hij er toch nog een lezenswaardig verhaal van heeft weten te maken, mag gerust een prestatie genoemd worden.
Benieuwd wat Bartus er van vond? Klik dan snel op de button column en lees waarom G. momenteel zelfs zijn familieleden begint te begrijpen.
Traditiegetrouw zal de titel van het verhaal een aantal keren terug moeten komen maar ik vrees dat er weinig inspiratie voor nodig is om dit voor elkaar te krijgen. De twintig marionetten aan elektronicakoordjes hadden weer wat van monocoques gewisseld maar dit alles had gelukkig geen enkele invloed op het wedstrijd verloop want Villeneuve sukkelde totaal kleurloos als een echte Trulli naar de streep terwijl diezelfde Trulli net zo tergend langzaam de auto van Zonta rondstuurde, die op zijn beurt weer plaats had moeten maken in de auto die tot voor kort nog door da Matta(wie weet nog hoe hij er uit ziet?) werd bemand en teammaat was van Panis, waarvan wordt beweerd dat hij nog steeds niet is gestopt. De twee laatst genoemde "helden" waren dan weer de opvolgers van Salo en McNish die weinig indruk wisten achter te laten met hun zouteloze optredens in de Toyota. De rijders worden gewisseld maar de auto is en blijft een baggerhok en al doende zal volgend jaar dus ons aller Ralf Schumacher een echt Damon Hill-Arrows-jaar tegemoet gaan met als enig verschil dat Toyota toch minimaal 20 keer meer uitgeeft dan Tom Walkinshaw in zijn meest kredietwaardige jaren. Vul in bovenstaande alinea op willekeurige plaatsen vijf keer het woord duf in, en het blijft een prima leesbaar geheel. Schrijnend.
Lees hier verder.
