Column: Peter van Egmond – Wat goed is, komt snel!
Gepubliceerd op 06 augustus 2014 door Niels Hendrix
"Stiekem droomde ik er rond mijn twintigste levensjaar van om nog een coureur te worden. Ik heb ook daadwerkelijk mijn racelicentie behaald en een paar races gereden, maar vanwege het aloude liedje van geldgebrek was mijn carrière als coureur eigenlijk al voorbij voordat hij daadwerkelijk begonnen was.
Het moet ongeveer 1980 zijn geweest, toen ik besloot mijn eerste spiegelreflexcamera te kopen om daarmee op Zandvoort raceauto’s te gaan fotograferen. Niet zozeer omdat fotografie mij boeide - ik had me voor die tijd eigenlijk nog nooit echt in die tak van sport verdiept - maar meer omdat ik me op die manier toch bij het racen betrokken voelde. Schijnbaar had ik wel enige aanleg voor het schieten van plaatjes, want wat als hobby begon, begon al snel serieuze vormen aan te nemen.
In 1985 mocht ik voor het blad AutoVisie voor het eerst in mijn leven een Formule 1-race in beeld verslaan. Het was de laatste F1-race op Zandvoort en ik scoorde die dag meteen met een mooie foto over twee pagina’s van de strijd tussen Prost en Lauda voor de zege. In de jaren daarna fotografeerde ik voornamelijk nationale races en rally’s en stond Formule 1 op een laag pitje, maar in 1989 ging ik opnieuw een paar keer voor AutoVisie de Formule 1 fotograferen en in de jaren daarna ging het aantal door mij bezochte wedstrijden snel omhoog. Mijn eerste trans-Atlantische Grand Prix was Japan 1991. Het seizoen dat Jan Lammers na tien jaar zijn comeback in de Formule 1 maakte. Inmiddels zijn we er 25 verder en werk ik al bijna twintig jaar voor het blad “Formule 1” en ben ik momenteel de enige Nederlander die de laatste jaren alle F1-races bezoekt.
In al die jaren heb ik verschillende Nederlandse coureurs zien komen en gaan, waaronder natuurlijk ook Jos Verstappen. Een van de mooiste Jos-momenten die ik heb meegemaakt, is zijn debuut in een F1-auto.
Ik kende Jos al een beetje uit zijn Opel Lotus en Formule 3 tijd, maar leerde hem beter kennen toen hij Formule 1 ging testen en rijden. Zijn eerste F1-test kreeg Jos in 1993 na de GP van Portugal. Ik was dat weekend in Portugal voor AutoVisie, maar in plaats van na de Grand Prix weer naar huis te vliegen, bleef ik een paar dagen extra omdat Jos op dinsdag ging testen voor het Footwork Arrows F1-team. Op zich vond ik het al heel bijzonder dat een Formule 3-coureur een F1-test kreeg en het feit dat het een Nederlander was, maakte het natuurlijk helemaal speciaal.
Ik wist dat Jos snel was, maar durfde echt nog geen voorspelling te doen hoe hij het er in een heuse F1-auto vanaf zou gaan brengen. Nu, 21 jaar na dato terugdenkend aan dat moment, weet ik zeker dat iedereen die er toen bij was een beetje gespannen was hoe Jos het zou doen. Iedereen behalve Jos zelf!
Ik was echt stomverbaasd over de manier waarop Jos de pitbox uit reed. Er was geen moment van twijfel bij Jos te bespeuren, terwijl ik nog dacht ‘rustig aan’ en ‘als hij de auto maar niet laat afslaan’. Maar Jos deed niet rustig aan en reed als een ervaren F1-coureur zonder horten of stoten de pitbox uit. Na zijn installatieronde werden alle systeem gecheckt en vervolgens ging Jos weer op pad voor zijn eerste stint van vijf rondjes.
Ik besloot om tijdens zijn eerste stint maar gewoon in de pitbox te blijven wachten en ging bij de Japanse engineers op de beeldschermen kijken. Hoe hard Jos precies ging, weet ik niet meer, maar de gezichten van die Japanners spraken boekdelen. Onvergetelijk. In het begin keken ze Japans stoïcijns, maar al snel zag ik hun gezichtsuitdrukking veranderen. Hun gezichten ontspanden, waarna er een niet te onderdrukken kleine glimlach kwam en binnen die vijf rondjes hadden ze allemaal stuk voor stuk een smile van oor tot oor.
Die big smile was er niet alleen bij de Japanners, maar bij het hele team. Jos reed die dag een rondetijd die dat GP-weekend goed genoeg zou zijn geweest voor een startplek ergens rond de tiende plaats. Jos was net iets langzamer dan Derek Warwick, de eerste reguliere Footwork Arrows coureur, en sneller dan de tweede rijder Aguri Suzuki. En nog veel belangrijker was, dat de hele Formule 1-wereld nu wist wie Jos Verstappen was.
Inmiddels zijn we 21 jaar verder en zou het zo maar kunnen gebeuren dat Max de stunt van zijn vader gaat herhalen. Ik denk dat Max het kan. Want wat goed is, komt snel!
Dus met een beetje geluk hoor ik straks eindelijk eens het Wilhelmus aan het eind van een GP-weekend."
Peter van Egmond
Fotograaf
In de loop der jaren heeft Peter van Egmond zowel Jos als Max veelvuldig vastgelegd. Op de Verstappen Info Page hebben we een exclusieve selectie van deze kiekjes mogen samenvoegen tot een fotoalbum, dat hier te bekijken is. Voor nog meer foto’s, zie www.petervanegmond.nl.
