Jos zit niet bij de pakken neer, ondanks deceptie

Gepubliceerd op 13 februari 2004 door John ter Meer

De klap in het gezicht van autosportminnend Nederland kwam zojuist hard aan; Jos Verstappen maakt geen deel meer uit van het Formule 1 circus, dit seizoen. In tegenstelling tot allerlei berichten in de media waarbij iedereen zich rijk rekende is deal met het Jordan F1 team definitief afgeketst. Eddie Jordan koos voor Pantano, de teambaas zal er zijn redenen voor hebben.

In plaats van wat naar voren te schuiven op de grid is er nu helemaal niets. Zelfs geen Minardi. Het Verstappenkamp is intussen wel wat gewend. In plaats van gelaten je verlies te nemen en je te concentreren op eventuele andere raceklassen blijft er nog altijd de hoop, die hoop die als een rode draad door het F1 leven van Jos gelopen heeft. Hoop op een stoeltje, hoop op een beter team. Daar waar een ander allang de handdoek in de ring zou hebben gegooid is Jos strijdbaar, ondanks de ongetwijfeld hevige teleurstelling. Wat blijft er nu over? Er zit niets anders op dan nog éénmaal de rug te rechten, Jos, de sponsors en het management. Het is niet anders. Zorgen dat je klaarstaat, voor het geval dát. Want het wachten is op één van de uitvallers in het nieuwe seizoen. Een gegeven is dat het coureursgilde aan het eind van een seizoen er altijd anders uitziet dan in het begin. Jos is klaar om in te vallen en houdt zich voorlopig bezig met kracht- en conditietraining, om in te stappen als het nodig is. Iemand met zijn kwaliteiten, gecombineerd met sponsoring, kan altijd een telefoontje verwachten. Daar is dan vooralsnog de hoop op gevestigd. En hoop doet leven.

We spreken Jos vlak na de onheilstijding, de verbazing en verbijstering over de mislukte deal met Jordan is er in alle hevigheid. De verschillende media zullen de messen weer gaan slijpen. Het is Perridon zijn schuld, Rothengatter zijn schuld, de salariseisen van Jos zijn te gortig, het is afgeketst op de duur van het rijderscontract, enzovoorts. Dus vroegen wij rechtstreeks aan Jos wat volgens hem de oorzaak was waarom hij nu geen stoeltje heeft.

Is dat in een paar zinnen uit te leggen, Jos? Waarom de deal uiteindelijk niet tot stand kwam?
“In een paar zinnen wel, ja. Het klikte gewoon niet. Jordan wilde niets toegeven en daarom kwamen we er contractueel niet uit. Zo kan ik het in een paar regels wel verwoorden. Wiens schuld het nu is? Je kunt in de Formule 1 wereld niet altijd goed de vinger op de zere plek leggen. Het afketsen van een deal is altijd een combinatie van verschillende factoren. Je hebt te maken met sponsoreisen, teambelangen en de voorkeuren van een rijder. We zaten er dicht bij.”

Je salariseisen zijn te gortig. Enkele miljoenen, wordt er gesuggereerd.
“Allemaal onzin, flauwekul. Nee, ik ga hier niet praten over de hoogte van mijn salaris. Laat ik er dit van zeggen: mijn salariswensen zijn fair. Ach, dat gespeculeer in de media, daar ben ik wel aan gewend. Iedereen in de Formule 1 trouwens. Zo zou ik van Eddie Jordan vorige week een briefje hebben gehad met de mededeling dat hij van mijn diensten afzag. Ook niet waar; wij hebben de zaak vorige week zelf afgeblazen. We waren het wachten zat, het eindeloos maar doordiscussiëren. Het was genoeg geweest.”

Had die beslissing al niet eerder genomen kunnen worden? De hele winter was het weer wachten, met dit als resultaat.
“Alles wat je met elkaar afspreekt wordt vastgelegd in een contract. Pas op het moment dat je het over alles eens bent, dus ook over alle details, kun je beide een contract tekenen. Ik heb zelf altijd gezegd: eerst moet alles rond zijn, eerst het contract tekenen. Niks geen stoeltje passen, niks rondrijden in testauto’s op circuits, eerst het contract. Ik had al veel eerder een stoeltje kunnen passen, maar dat wilde ik zelf niet. Ik kom pas in actie als het contract getekend is. We hebben steeds het gevoel gehad dat we stapje voor stapje dichterbij kwamen. Zeker deze week toen de contacten er weer waren. Vorige week hadden we het idee dat we in kringetjes om elkaar heenliepen. En dat we er niet zouden uitkomen. Wij hadden ons best gedaan, Jordan wilde niets toegeven, dan houdt het op. En deze week bleek het uiteindelijk hetzelfde verhaal te zijn.”

Vind je niet dat jouw kwaliteiten als coureur te weinig meewegen in het Jordan team?
“Ja. Dat gebrek aan waardering steekt wel. Het is overigens niet zo dat Eddie me alleen maar wilde hebben om onze poen. Dat is niet zo, hij kent mijn kwaliteiten en wilde me wat dat betreft graag hebben. Maar het geld heeft-ie net iets liever.”

Richt je je pijlen nu nog steeds uitsluitend op de Formule 1 of sta je nu ook open voor andere raceklassen?
“Voorlopig concentreer ik me nog op de Formule 1. Het zou me niet verbazen als er hier en daar gedurende het seizoen stoeltjes vrijkomen. Welnu, ze weten dat er een rijder van mijn kaliber in de wachtkamer zit die ook nog een aardig geldbedrag meeneemt. Die heet Jos Verstappen. DTM? Nee, alles zit daar vol. Er zijn wel wat contacten in Amerika, maar niet meer dan dat. Ik blijf me vooralsnog concentreren op een snelle terugkeer in de Formule 1.”

Je was nogal stellig in je opvattingen over Minardi. Daar zag je geen brood meer in. Kijk je daar nu anders tegenaan of sluit je een terugkeer naar Minardi helemaal uit?
“Ja, dat wil ik niet meer. Dan maar geen Formule 1. Ik wil niet weer zo’n jaar meemaken dat ik met mijn talenten achteraan mee moet hobbelen. Geen denken aan.”

Michel Perridon en Huub Rothengatter bleken nu niet bepaald de beste vrienden. Perridon heeft besloten je voorlopig nog financieel te steunen. Past Rothengatter dan nog wel in jouw toekomstbeeld?
“Ik heb veel aan Michel te danken, maar ook heel veel aan Huub. Ik heb al eens eerder gezegd, Huub blijft mijn manager. Dankzij hem heb ik jaren in de Formule 1 kunnen rijden, Huub laat ik nooit vallen. Overigens, Michel en Huub hebben het inmiddels al lang weer bijgelegd. Als grote jongens hebben ze alles uitgepraat. Dat is een goede zaak.”

Heb je met je vriend Michael Schumacher gesproken over de onderhandelingen met Jordan? Wat vindt hij daar nou van?
“Nee, ik heb het met hem nooit over dat soort zaken. Wat kan hij daar ook over zeggen? Hij zit niet aan de onderhandelingstafel. We praten natuurlijk wel over de Formule 1, maar dan gaat het meer over algemene zaken. Vorige week had ik hem nog aan de lijn. We zijn vrienden van elkaar, je praat over van alles, de Formule 1 is dan slechts een onderdeeltje, niet meer dan dat.”

Je staat weliswaar niet op de grid, maar laat je je gezicht wel zien op enkele circuits, dit seizoen?
“Nee, daar heb ik helemaal geen zin in. Als ik een circuit bezoek, dan ga ik er naar toe om te racen. Ik hoop dat ik wat dat betreft mijn gezicht weer snel kan laten zien.”

Blijkbaar zie je het toch nog wel positief in. Je vraagt je af hoe zoiets mogelijk is, na zo’n beslissing…
“Ik ben heel erg teleurgesteld, maar ik zie inderdaad nog wel mogelijkheden. Ik moet nog zien of alle coureurs hun stoeltje kunnen behouden. Elk seizoen is het wel weer een paar keer raak. Ik moet ervoor zorgen dat ik klaarsta. Ik ben scherp, hou me conditioneel fit, klaar om in te stappen en hard te gaan. Ook mijn sponsors staan te popelen om weer terug te keren. De Formule 1 wereld moet weten dat we nog geen afscheid hebben genomen. En dat er een coureur beschikbaar is met talent, veel ervaring en een financieel aantrekkelijk pakket. De teambazen weten dat, allemaal. Het seizoen is nog niet begonnen, laat staan afgelopen!”